Het vreselijke onbegrip

Geschreven door Merel op 15 01 2015. Aantal keer gelezen: 1335. Permalink

Categorieën: Gezondheid en Welzijn, Ziekten.

Moe, vreselijk moe en pijn, constante pijn, steeds weer naar het toilet moeten, geen energie, geen puf, even helemaal op zijn. Hoe leg je dat uit? Hoe vaak kun je iets vertellen zonder dat iemand het snapt? Ik heb het idee dat ik soms tegen een tafel of een stoel aan het praten ben, want evengoed wordt ik niet begrepen. Hoe kan dat toch? Een gemis aan gevoel, aan empathie of wordt er niet meer geluisterd? Het maakt me moedeloos en machteloos. Soms de wanhoop nabij, maar ik geef niet op, ik moet toch eens doordringen tot bepaalde mensen, er moet toch ergens begrip te halen zijn?

Hoe vaak ik al heb verteld dat een bezoek brengen bijna niet gaat, dat bezoek ontvangen kan, maar niet veelvuldig, het blijkt dat heel veel mensen het niet willen begrijpen. Ik ga weleens naar een verjaardag. Nee, niet als er veel bezoek is, maar juist voordat de verjaardag is of juist een paar dagen erna, want ik trek het niet als er veel mensen op bezoek zijn, als het lawaaierig is en als er veel aandacht wordt gevraagd. Ik ga niet verder dan 25 km van huis, want de reis heen is te doen, maar ik moet ook nog een keer terug naar huis en dat moet niet te lang duren. Vaak moet ik weer naar het toilet, maar vaak ben ik ook verschrikkelijk moe en red ik het haast niet meer de terugreis naar huis. 

Bezoek ontvangen is altijd leuk, maar niet met veel mensen tegelijk. Mensen die niet tot de familie behoren, kunnen nu eenmaal niet zomaar langskomen, maar zullen moeten bellen om te vragen of het kan, juist op het moment dat ze willen komen, niet een week tevoren een afspraak maken, want ik kan geen week vooruit voorspellen hoe het met me zal gaan!

Dat zijn allemaal dingen die leiden tot onbegrip. Hierdoor zijn mensen afgehaakt, zijn familieleden afgehaakt, maar ook mensen die ik nog niet eens persoonlijk heb leren kennen. Mensen die zomaar bij me langs wilden komen, zonder dat ik ze had uitgenodigd. Wanneer ik de boot afhield, waren ze negatief over mij. Ze vonden dat ik niet openstond voor hen, maar het tegenovergestelde vergaten ze, ze stonden niet open voor mij, niet voor mijn ziekte, niet voor mijn gesteldheid. 

Ik heb besloten om me niet meer persoonlijk met mensen in te laten, hoe graag ik dat ook zou willen, maar ik hou het bij de mensen die nu tot mijn kringetje horen en verder laat ik het maar. Begrip is nauwelijks nog te vinden.